Vandag was anders, ons het vir die eerste keer meer as genoeg tyd gehad om te stap. Ons gaan heeldag stap, nie vinnig kyk of ons voor donker by die kar kan uitkom nie. Dit maak ons ook bietjie nag, want ons is nie seker of die kinders in staat is om heeldag te stap nie. Ons weet hulle kan 6 km stap, maar kan hulle 10 stap. My (die gewone nie stappende ma) maksimum vir ‘n dag is 10 km. Ek dink nie ons moet ooit meer as dit probeer nie. Comrades pa dink ons kan maklik 20 plus km op ‘n dag stap. Vandag vind ons uit hoe ver ons kan kom.
 |
| Dis hoe 'n voet lyk met see anemoon penne binne. Dis effe seerder as wat dit lyk. |
 |
| Die beste stappers |
Ons het Vrydagaand laat gekuier en gewone ma het heeltemal te veel wyn gedrink, so ons kom eers baie baie laat aan die gang. Ons ontmoet mekaar langs die N2 en om 10 uur begin ons stap. Ons het vandag twee nuwe stappers; ‘n ervare stapper uit die Kaap en ‘n nefie van die kinders wat saam stap. Een van die dogters het die vorige dag haar enkel seergemaak en sy en haar ma sit uit en ry saam om ons te help. Ons het dus vandag ‘n ondersteuningsvoertuig. Ons is 4 volwassenes en 4 kinders, geen honde vandag nie.
Ons stap van Ballito na Sheffield Beach. Ballito strand is pragtig. Ons kom heeltemal te min hier. Die eerste amper 2 km het ‘n boardwalk waarop ons kan stap. Die kinders hardloop onder op die rotse en die grootmense stap bo op die paadjie. Dit was baie koud vanoggend in die westelike voorstede, maar dit word vinnig warm. Vinnig-vinnig is al die warm klere in die rugsak en ons stap in kortbroeke en T-hemde. Dit terwyl die res van die land verkluim. Dit was ‘n perfekte dag, windstil, helder, sonskyn en warm.
Ballito is pragtig. Dis net effens te ver om sommer uit Durban te ry en ons kom heeltemal te min daar. Strande, rotse, see, pragtige prentjies om elke hoek. Die strande is redelik leeg vandag. Ons stap verby ‘n paar gety poele, die seuns probeer swem, maar dit is effens te koud. Ons stap by ‘n plek verby wat hole in the wall genoem word en net na die hole is daar ‘n groot getypoel/swembad (Thompson’s Bay). Ons probeer weer swem, maar dit is net te koud om lekker te wees. Daar is ‘n lang lys van reels vir die getypoel. Die laaste reel is dat mens nie haaie in die poel mag vrylaat nie. Nou toe nou ! Hier kry ons die eerste keer ons ondersteuningspan. Hulle bring vir ons twee swaar sakke met koffie, koeldrank, hot dogs, chips en malvalekkers. Ons sit ‘n rukkie en kuier en toe stap ons weer verder. Ons klim oor ‘n redelike hoe rots om by ‘n mooi strandjie te kom. Daarna stap ons weer op rotse teen die see verby. Die branders was nooit naby nie, maar dit is die deel van die stappery wat die ma baie bang maak. Netnou slaan ‘n groot brander iemand van die rotse af. Ballito is egter ‘n besonder beskaafde plek en waar die rotse net effens te uitdagend raak is dar trappies gebou wat ons oor die rotse neem. Dit gee ‘n wonderlike uitsig.
Ons kom by nog ‘n getypoel, maar van die agterkant en daar is nie eintlik ‘n manier om droogvoets daardeur te kom nie. Aan die een kant is rotse waar die branders breek en ons vermoedelik gaan afslaan en aan die ander kant is ‘n rotsmuur met ‘n dun lysie. Tussen-in is ‘n groot, nie baie diep, getypoel. Ek is lief vir swem, die res is nie lus vir swem nie. Ek trek my T-hemp uit en se dapper dat ek sommer sal deurswem, sien hulle anderkant. En halfpad deur die getypoel trap ek op ‘n see anemoon. Ek het nie eers geweet die goed leef in KwaZulu-Natal se getypoele nie. 28 van die stekels breek in my voet af en los lelike swart kolle. Dis verskriklik seer en ek kan nie op my voet trap nie. Ons sukkel almal deur die getypoel, meestel redelik droog. Daar is net een plek waar jy deur die water moet loop, tot onder die knie. Ek sukkel strand toe, besluit dat ons nou ‘n mediese noodgeval het en ek weier om verder te stap. Die ondersteuningspan word gebel en ek word gered. Die res stap verder.
Ons ry na die nefie wat saamstap se ma se huis waar die plan is dat die vroue die stekels moet uitgrawe. Ons kom agter dat die goed nie eintlik uitgetrek kan word nie, want hulle verbrokkel as jy aan hulle raak. Ons kry een uit, sien dat een meer as ‘n cm diep is en begin bekommerd raak. Ons is nog redelik oortuig dat die goed giftig is ook. My vriendinne oortuig my dat ek ‘n dokter nodig het, dis Saterdagmiddag en die enigste dokter is by die ongevalle afdeling van die hospitaal. Ek het geen geld of dokumente aan my nie. My man het ‘n kredietkaart, maar hy stap. Gelukkig kan die hospitaa my mediese fonds bel wat ‘n lidsertifikaat faks en ek word darem ‘verniet’ gesien. Die verpleegsters en dokters is besonder min geinteresseerd in my krisis. Hulle se basies dat daar niks is wat hulle kan doen nie, want die goed vebrokkel. Ek kry antibiotika en word vertel om te wag tot die goed weggaan Dit sal oplos. Ons weet ten minste nou dat dit nie giftig is nie, Ek kan nie op my voet trap nie, maar as ek net stil en rustig sit is dit nie te seer nie.
Die reeling was om die strandlopers by die Salt Rock Hotel te kry. Ons sit op ‘n lieflike terras, drink cocktails en cuppucino en eet chips terwyl ons na ‘n troue onder op die strand kyk. Dis idillies. Miskien is dit nie so slegte idee om in die ondersteuningspan te wees nie. Ons bestaan uit ek met ‘n seer voet, ‘n dogter met ‘n seer voet, haar ma en een van die stappers se suster en man met ‘n kind. Ons kuier heerlik. Toe ons die stappers bel om hulle ter vertel dat hulle ons hotel sal uitken aan die troue onder op die strand moet ons hoor dat hulle al lankal by die troue verby is. Ons eet klaar en ry toe Sheffield Beach toe om hulle te gaan oplaai.
Die nuus wat ek van die res van die staptog gekry het is dat die kinders wegkruipertjie speel. Hulle stap vooruit en kruip dan agter ‘n rots weg en maak die mense wat later kom skrik. Daar was twee plekke waar hulle oor baie moeilike en gevaarlike rotse moes klim. Ons dink nie dis ‘n goeie idee om weer sonder ma’s te stap nie. Daar moet altyd ‘n ma teenwoordig wees om sekere goed te veto. Die twee jongste seuns het in die water begin speel en is deur die branders gerol en was sopnat. Daar was sand op my seun se kroontjie toe ek hom weer sien.
Ons het nogal aan die begin van die staptog gedink dat die grootmense OK sal wees, maar ons moet bekommerd oor die kinders wees. Die kinders stap egter soveel beter as die grootmense. Hulle is altyd voor ons, hardloop soms dele van die pad en ons moet hulle gereeld roep om te wag tot ons by hulle kom. Die uitdaging is dus om die grootmense heel by die einde te kry nie die kinders nie. My kinders is mal hieroor. Ons raas gereeld met die kinders dat hulle naby ons moet bly en nie so ver vooruit moet stap nie.
Die groep het altesaam 11.2 km gestap. Ek het 4.7 km gestap. Ek sal nou een van die ander stappers moet boelie om die res te skryf. Die staptog het van 10 tot 4 geduur. Ons stop op pad huis toe by ‘n apteek en die antibiotika begin.
Ons het nog net 3 dae gestap, maar ons is reeds verstom oor die pragtige natuurskoon wat ons oor en oor ontdek hier op ons voorstoep. Dit wys net dat mens nie altyd ver hoef te ry om die wonders van die wereld te gaan soek nie. Dit help ook as mens op so ‘n besonderse stuk kuslyn woon.
Versoek aan die stapper vriende; ek soek ‘n stukkie geskryf oor die 5 km wat ek nie saamgestap het nie.
 |
| Dag 3 roete |
Statistiek: Afstand gestap in 'n regit lyn: 9.2 km
Totale afstand: 11.2 km
Tyd gestap: 6 ure
Tyd gestap: 6 ure
No comments:
Post a Comment