Ons het uiteindelik weer gaan stap, na ‘n baie lang
stilte. Die somer was baie lank en warm
en ons het besluit om die stappery te bere vir die kouer winter. Die kinders word ook groter en ons het baie
meer goed wat oor naweke moet gebeur.
Dit raak dus al moeiliker om die tyd te kry.
 |
| Die pad wat ons gestap het, bo van waar ons die kar gelos het. |
Dit was ‘n lekker lang naweek en ons kies die Saterdag van
die langnaweek om te gaan stap. Ons
wonder al baie lank hoe ons in die militere basis in die Bluff gaan uitkom om
te stap. Die probleem is nie die
stappery nie, maar hoe om toegelaat te word om in te ry (deur die
toegangbeheerde hek) en ‘n kar by die einde te los.
 |
| Aan die agterkant van die sementblok staan: Nude beach |
Ons los toe die probleem op deur te besluit ons stap sommer
die een stukkie heen en weer, dan het ons nie nodig om in die militêre basis te kom nie. Ons los die kar naby die ingang van die
militere basis in ‘n residensiële straat waar
daar ‘n plek is om teen die baie styl Bluff, deur die bosse (woud) af te klim
tot by die see.
Daar staan ‘n ou visser aan die bokant wat raad gee. Hy sê dat mens die paadjie net een keer afklouter en volgende keer parkeer jy liewer die 2 km verder waar jy tot by die see kan ry. Hy praat ook van mambas aan die onderkant. Dis darem winter, nie mamba tyd nie, so ons is dapper. Maar mens se hare staan maar regop aan die einde wat jy deur die bosse stap tot by die see.
 |
| Die dooie trappe |
Die pad af is inderdaad erg. Dis baie styl, en baie ruig. Daar was vroeër sementtrappe gebou, maar die het inmekaargestort en dis nie eintlik moontlik om op die trappe te loop nie. Ons is meer dikwels langs die trappe as op die trappe. Gelukkig sorg dit dat die ruigtes darem so effens oopmaak. Ek wil nou nie oordryf nie, maar dit laat mens dink aan foto's van ou tempels wat deur die oerwoud oorgeneem is. Arnold sê dat die trappe dood is.
 |
| Naby die einde, waar die strand draai en die hawemond voor jou is |
Ons kom onder by die see en begin stap, van die Bluff af na
die ou walvisstasie. Ons het al baie van
die ou walvisstasie gehoor vandat ons in Durban woon, maar was nog nooit daar
nie. Ons stap seelangs by die stasie
verby sonder om te gaan kyk. Ons sal op pad
terug gaan loer.
 |
| Dit lyk of daar dalk mense hier op die strand woon |
Net waar ons uit die bosse op die strand kom, is daar ‘n
groot sement blok met die woorde “Nude Beach” daarop geverf. Daar is nie eintlik ander mense nie, so ek
sou nie kon sê of dit wel die geval is nie.
 |
| Heining wat tot in die see loop |
Ons stap deur twee heinings wat tot in die see gaan. Albei is stukkend en ons stap sommer net
deur. Ons is nou in die militêre basis by die see. Daar loop ‘n treinspoor en ‘n pad van die
walvisstasie die basis in. Daar is wel
mense by die pad, iets wat soos ‘n kinderpartyjie lyk met balonne en stoele op
die strand, mense wat met hulle kinders fiets ry en hier en daar iemand wat
visvang. Hulle het almal met voertuie
ingekom. Ek neem aan as jy op die militêre
basis kan kom, kan jy tot hier ry en die see geniet. Langs die walvisstasie
is ook ‘n groot kompleks, aan die reuk ly ons af dat dit ‘n rioolverwerkingsaanleg
is.
 |
| Die ou walvisstasie |
Heel aan die einde,
draai die pad en ons is nou naby die hawe mond, maar aan die suidekant van die
hawe. Daar is ‘n redelike groot grond
(eintlik gruis) pad. Daar is ook heelwat
mense. Mense wat lyk of hulle hier
langs die see woon of plak. Daar is ‘n
gehuggie met seil gebou, gasbottels (vir kook), snorkel en duik toerusting en
allerhande goeters, en kaste koue bier. Ons is nie seker of
dit net ‘n plek is om koffie en bier deur die dag te drink of iemand se huis
is nie. Daar sit heelwat mense en ‘n baie
kwaai hond rond. Ons het ons hond aan ‘n
halsband en die ander hond storm op ons hond af en begin baklei. Ons kry darem sonder baie moeite die twee
honde uitmekaar. Tiaan dra altyd stokke
rond wat hy langs die see optel en ek het een van die stokke in my hand
gehad. Gelukkig was die ander hond bang
toe ek lyk of ek wil slaan en gee pad.
Ons stap oor ‘n groot
stuk kaal sand tot aan die ander kant en kyk af op die hawe mond. Daar is ‘n smallerige kanaal waar die skepe
die hawe in en uitvaar. Dis baie
interessant om te sien hoe dit hier lyk.
Ons kom so baie aan die ander kant van die hawemuur. Maar het absoluut
geen idee wat hier is nie. Daar is ook ‘n pragtige
rotspoel, reg voor die mense se huis (skuiling?) wat wonderlike snorkelplek
is. Dis redelik groot, tussen rotse en
lyk lekker beskut.
En toe moet ons die hele
pad terug stap. Dis selde wat ons heen
en weer moet stap en dis nie baie lekker nie.
Dis baie ekstra moeite, vir niks ekstra kilos nie. Ons stap redelik vinnig terug en stop die
keer by die walvisstasie. En was dit nou
‘n treat!
Dis ‘n baie groot plek,
met baie verskillende geboue wat almal vervalle is en besig is om uitmekaar te
val. ‘n Deel daarvan is vol koeelgate en
ons neem aan die weermag gebruik dit vir oefeninge. Daar lê ook baie handgranate rond. Die kinders is mal daaroor. Oudste besluit dis waar hy sy
verjaardagpartytjie wil hou. Dit klink
na ‘n wonderlike idee, maar is ‘n redelike logistiese oefening. Jy moet of ‘n vriend in die weermag hê of ‘n
paar kilos op die strand stap om hier te kom.
 |
| Snorkelplek naby die hawe |
 |
| Een van die laaste geboue waardeur ons stap is enorm. Die dak is weg en daar groei nou plante in die binnekant. |
Daar is geboue met
trappe wat inmekaarval, of mure wat weg is en die trappe is nou half aan die
buitekant van die gebou. Ek kan sien hoe
mens ‘n fotosessie hier kan hou; troufotos of modefotos. Ons klim en klouter ‘n ruk in die geboue
rond, tot ons begin haastig raak om darem voor donker by die kar te wees. Ek het nie baie mooi foto's nie, teen die tyd was ons effe te moeg om baie kreatief te wees.
Die ou walvisstasie word
sterk aanbeveel as iets om te sien en toe doen in Durban. As jy nie mal genoeg is om ure lank langs die
strand af te stap nie, sit dit ten minste op jou lys. Dis die moeite werd om te sien; veral as jy
energieke jong seuns het wat graag ‘explore’.
Of as jy ‘n fotograaf in die gesin het wat met die kamera wil
speel.
Dis nog omtrent ‘n kilo
se stap van die walvisstasie af na die opklimplek. En die opklim is nou nie eintlik ‘n grap
nie. Ons blaas en stoom en rus en
klouter teen die baie styl baie gebreekte trappe uit tot bo. Ons is moeg; gaar; kapoet. Ons ry huis toe, koop sommer takeaways op pad
huis toe en val moeg by die huis neer.
 |
| Dit lyk na 'n baie lekker plek om te swem en snorkel |
No comments:
Post a Comment